به گزارش آرمان ایران، امین فرج‌اللهی، پژوهشگر تاریخ معاصر در یادداشتی نوشت: در این عکس، سی و اندی ساله است، گردهمایی دادستان‌های انقلاب کل کشور، دو سه سال پس از رحلت امام. آقای ری‌شهری به عنوان دادستان کل دارد بالای سن سخنرانی می‌کند و آن کت‌شلوارپوشی که سمت چپ بین آقای نیری و یونسی نشسته، سید ابراهیم رئیسی است که در دهه شصت برای رسیدگی به چند پرونده حساس، از امام حکم ویژه گرفته است.

برای من، ابراهیم رئیسی بیش از آن که سید محرومان و رئیس‌جمهور خدمت و خادم‌الرضا(ع) باشد، تیغ برّان انقلاب علیه مشتی آدم‌کش است که قدرش دانسته نشد. وقتی بحرانی در کشور اتفاق می‌افتد، بعضی‌ کپ می‌کنند، بعضی ترجیح می‌دهند پیدایشان نشود تا آب‌ها از آسیاب بیفتد و بعضی مردانه وسط میدان می‌ایستند و هزینه می‌دهند. تابستان ۶۷ و ماجرای منافقین با حکم امام، یکی از آن مقاطع است.

هجمه رسانه‌ای ضدانقلاب نباید ما را دچار لکنت کند، بی تعارف در تابستان ۶۷ پس از عملیات مرصاد، منافقینی را حذف کردیم که اعتقاد داشتند اگر بیاییم بیرون، ملت را می‌کُشیم. چه زمانی؟ کمی پس از سلاخی مجروحین بیمارستان اسلام‌آباد غرب وسط حیاط بیمارستان در عملیات فروغ جاویدان. چه کسانی؟ آنهایی که همین چندسال گذشته با اسلحه و در خانه تیمی دستگیر شده بودند.

چندسال قبل در یک برنامه تلویزیونی گفتم ما باید از آقای رئیسی و دست‌اندرکاران سال ۶۷ به عنوان تلاشگر حقوق‌بشر تشکر کنیم، چون اگر منافقین روزگاری بر کشور مسلط می‌شدند، فاجعه بیمارستان اسلام‌آباد را در سطح یک کشور انجام می‌دادند و رسما نسل‌کشی می‌کردند. 

بگذریم. حالا ابراهیم رئیسی دارد شهر به شهر روی دست مردم تشییع می‌شود و چند صباح دیگر در حرم امام هشتم آرام می‌گیرد. خدایی که همه کارهایش روی حساب و کتاب است و ارادت ابراهیم رئیسی نسبت به امام‌رضا(ع) را به ما نشان داده بود، رفتنش را در شب ولادت حضرت مقدر کرد. در نگاه بعضی‌، رئیسی، رئیس‌جمهور مردمی بود. برای بعضی، تولیت آستان قدسش پررنگ است و برای برخی قاضی‌القضاتی‌اش. اما من برای مردی فاتحه می‌خوانم که روزگاری بر اساس وظیفه شرعی و حکم امام‌، ایران و ایرانیان را از شر منافقین راحت کرد و سه دهه بعد وقتی در مناظرات انتخاباتی فحشش را از نامردها خورد، دم برنیاورد؛ و وقتی از دنیا رفت، منافقین و جلادها به نشانه شادی پایکوبی کردند. تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار، که رحم اگر نکند مدعی، خدا بکند.

انتهای پیام/