به گزارش آرمان ایران، سید کمیل باقر زاده در یادداشتی نوشت: دیشب برای شرکت در مراسم بزرگداشت شهید رئیسی و سایر شهدای پرواز اردیبهشت به روستای القصر، دورافتاده‌ترین و محروم‌ترین روستای مرزی شیعه‌نشین لبنان رفته بودم.

وقتی به این مراسم دعوت شدم، با خودم گفتم لابد چندتا بچه حزب‌اللهی و هیئتی قصد دارند مراسم کوچکی برگزار کنند؛ با اینحال دلم نیامد دعوتشان را که معلوم بود از سر اخلاص و ارادت به جمهوری اسلامی است رد کنم، اما موقعی که وارد حسینیه روستا شدم از دیدن جمعیت انبوه مردم شوکه شدم! انگار کل روستا در حسینیه جمع شده بودند.

در سخنرانی، از مردم بخاطر این همه عشق و محبت و وفا نسبت به انقلاب و امام و جمهورس اسلامی تشکر کردم و با تبیین مفهوم و فرهنگ «خدمت» درباره محبت متبادل مردم و مسؤولان در الگوی حکومت اسلامی و علوی صحبت کردم.

بعد از مراسم، در منزل یکی از دوستان، با جمعی از وُجها و بزرگان روستا گعده صمیمی و کوچکی داشتیم. یکی از پیرمردهای روستا بعد از کلی تشکر و مقدمه‌چینی، اجازه خواست تا انتقادی به سخنرانی بنده وارد کند.

کل انتقاد و حرفش این بود که نیازی نبود از مردم روستا تشکر کنی! جمهوری اسلامی و ولایت‌فقیه آن قدر به گردن ما حق دارد که هر کاری هم بکنیم باز هم مدیون آن هستیم. شما به عنوان نماینده جمهوری اسلامی نباید از ما تشکر کنی!

حرف‌های پیرمرد روستایی با تأیید حاضران همراه بود و من که توقع شنیدن هر انتقادی جز این را داشتم، از این‌همه عشق و وفا متحیر شده بودم! سید رئیسی نه فقط محبوب قلوب محرومان ایران، بلکه عزیز دل مستضعفان و سید محرومان جهان شد؛ و این همه به برکت اخلاص و ولایتمداری‌اش بود.

انتهای پیام/